Po seansie poczułam wręcz odrazę do postaci młodego Zarzyckiego... Jak dla mnie karykatura mężczyzny... niby tak walczył o sprawiedliwość, nie mógł się pogodzić z tym, że do więzienia trafił niewinny człowiek, a gdy przyszło co do czego i na jego oczach wieszano niewinnego Haśnika, to siedział cicho jak mysz pod miotłą, nie zrobił nic, by uratować człowieka. A wiedział, że ten ma niepełnosprawną córkę, która może nie poradzić sobie bez wsparcia ojca... Szkoda, że jak trzeba było się wykazać i stanąć w jego obronie, to jakoś odwagi nie miał, ale do bezbronnej żony Grochowiaka, ofiary długoletniej przemocy, to już nagle nabrał animuszu i bez wahania uderzył ją z impetem, aż upadła na podłogę, chociaż to w ogóle w tamtej chwili nie było potrzebne. Gdy Grochowiak zdradziła mu, że jej mąż nie tylko molestował ją, ale także dziewczynki z basenu, co doprowadziło jedną z nich do samobójstwa, to Zarzyckiego jakoś specjalnie to nie obeszło, zdziwił się tylko i tematu nie pociągnął, wolał dalej wpędzać kobietę w poczucie winy, że z jej powodu zginęła niewinna prostytutka... Natomiast apogeum egocentryzmu i narcyzmu osiągnął już na sam koniec, gdy wyszło na jaw, że Grochowiak uwiodła go tylko dla swoich celów, to tego nie mógł przeboleć. Tak jakby w jego głowie ten fakt przyćmił całą resztę zła, które się wydarzyło pozostałym osobom. Podsumowując - jeżeli reżyser chciał wzbudzić negatywne uczucia u widza do tej postaci, to w zupełności mu się udało.