Bardzo podobała mi się w The Tudors scena, gdy Surrey został skazany na śmierć przez sąd. Po usłyszeniu wyroku hrabia pogodzony ze swym losem, ale nie przegrany,stojąc na progu życia i śmierci, jest w stanie dokonać definicji szczęścia, gdyż ma wiedzę ostateczną co osiągnął w swym życiu, a czego mu w nim zabrakło:

"Czymże jest żywot szczęśliwy?
Myślą spokojną,
Bezstronnym przyjacielem,
Bez uraz i niesnasek,
Mądrością i Prostotą zarazem,
Nocą wolną od troski..."

Wbiło mnie w fotel.

Swietna rola

też lubiłem jego rolę ta jego duma i arogancja ,wywyzszanie się nawet przed ludzmi którzy piastowali najważniejsze urzędy w państwie., ciągle im powtarzał ze nie są mu równi urodzeniem fajnie się tego słuchało.

W pełni się zgadzam, świetna rola. Perfekcyjny hrabia, wyniosłość i duma odróżniała go zdecydowanie od całej reszty liżącej tyłek, bez swojego zdania masy.

Dla mnie Surrey to taki burak i gbur, ale postać dość ciekawa.