Ważnym tematem dla fabuły jest tło w postaci masakry czarnoskórych przez policję w Afryce. To wydarzenie nadal żyje we współczesnym społeczeństwie, nie mogą o nim zapomnieć - a raczej o tym, że nikt nie poniósł za to odpowiedzialności. Potomkowie obu stron nadal mają masę myśli związanych z tamtymi wydarzeniami - jedni czują winę za swoich rodziców, drudzy szukają zemsty. Dla twórców nie są ważne szczegóły tamtych wydarzeń - podejmuje ten temat ogólnikowo, jako bazę do opowiedzenia o przemocy i cierpieniu, przechodzącym na kolejne pokolenia. I że to nigdy nie kończy się dobrze.

Jeśli oglądaliście filmy z gatunku "chrześcijańskiej paszy", to wiecie, jakiego poziomu realizacji czy aktorstwa spodziewać się po "Klejnocie. Amatorsko, ale wszyscy na planie chcą tam być i są w niego zaangażowani ideowo, to czuć podczas oglądania. Widać, że to film zrobiony przy mikro budżecie, z masą pomysłów - i tak naprawdę problem polega przede wszystkim na tym, że twórcy nie umieli zapanować nad tymi pomysłami. Jest tu niezasłużona metafizyka, bohaterowie - tacy jak my, zwykli ludzie - nagle gadają o rzece jak o czymś świętym. Jest tu element religijny, jest brak szczegółów narracyjnych. Wszystko jest uproszczone i skomplikowane zarazem, postaciom na ekranie brakuje podstawowych elementów pozwalających na ich zrozumienie, odniesienie się jakieś do ich przeżyć.

Nawet w sumie trudno wyczuć, po której stronie jest ten film. Czy akt przemocy jest tu niesprawiedliwą tragedią czy też sprawiedliwą karmą? Czy dzieci powinny ponosić karę za rodziców, czy nie? Mógłbym to porównać do pierwszych projektów studenckich, tylko nawet nie ma tutaj tej buty studenckiej, że oto młodociany artysta robi sztukę. Nie jest to zły film, tylko szkoda na niego czasu.